Dziewczyna we włosach której śpi światło

Dziewczyna we włosach której śpi światło
autorem artykułu jest Aleksander Sowa

I gdyby, na tej samej pustyni ktokolwiek schylił się aby nabrać garść ciepłego, spalonego słońcem piasku w swoje dłonie, przesypując go między palcami poczułby kolor jej włosów. Kolor piaskowej burzy. Dziewczyny o Perlistych Włosach.

Należysz do tego typu istot, których nigdy nie będę miał dosyć – zwykł mówić kiedy z nią był. Była wyjątkowa. Taka była pierwszej nocy i taką chciałby zostać w pamięci tych, których kochała na zawsze. Z jej dzikim spojrzeniem, oczami skrytymi rzęsami, patrzącą z pod mokrych włosów przyklejonych skóry i ust. Oczy, w które patrzył godzinami by wreszcie utonąć w nich jak marynarz w morskich otmętach. A on patrząc w nie co dzień, nie wiedział jakiego były koloru do ostatniego dnia.

Jakiegoż bowiem koloru są oczy kiedy mają barwę deszczu - pytał?

Na jej ustach – które tak cudnie smakowały, milion słów wyrytych jak przykazania w kamiennych tabliczkach. Słowa niepotrzebne, ważne, wielkie i małe... tyle słów niewypowiedzianych, tyle słów wypowiedzianych spojrzeniem, gestem dotykiem... Tyle niepotrzebnie. Tyle nocy spełnionych zapachem zanim dotknął ją po raz pierwszy spojrzeniami bardziej gorącymi od rozgrzanej lawy.

Taka bliska, daleka... taka – nieprawdziwa? Czy to sen, czy śniłem czy była to prawda – pytał? Była rzeczywista czy była moim marzeniem? Była, jest czy będzie?

Wiem teraz. Dziewczyna o Perłowych Włosach – pachnąca ciepłym, ożywczym wiatrem namiętności jak wieczorna bryza. Perlistowłosa. Duszek. Sto kilkadziesiąt centymetrów wzrostu. Mniej niż 165... bez spodni, z butelką wychowanego w ciepłych, madziarskich winnicach wina aszu w dłoni. W samych tylko skarpetkach, by ogrzać wiecznie zimne stopy. Oświetlona w półmroku ciepłym światłem świec. Aksamitny i ciepły jak żar ognia w kominku zimą głos. Ogromne, skryte za wachlarzem rzęs oczy. Namiętność, żądza, pożądanie, fascynacja, nienawiść, zazdrość i... miłość.

Tego strasznego dnia na ziemię świt nie przyszedł. Słońce nie wzeszło. Spało zmęczone na łonie głębokiego, zielonego jeziora. On posmutniał tego ranka jak każdy, który traci część siebie, kiedy słońce nie wschodzi. Aż ona się zlitowała i usłyszał nagle jej głos: Choć, pokaż mi niebo. I oto, po dniach pełnych mroku rozbłysło światło nagle na ziemi i oślepiło go jak piorun. I znów wszystko było takie jak dawniej, zielone i piękne. Choć nic tego nie widział, ujrzał ją tego ranka najpiękniejszą kobietą na świecie, cudowną, wyjątkową, wspaniałą... i dziękował temu kto stworzył ją dla niego. I niech będzie to Bóg, Jahwe, Kriszna, Wisznu lub ktokolwiek inny.

Stworzył ją – Perlistowłosą wychodzącą z czystych wód Balatonu. Wyszła ze spienionych burzą fal a woda spływała po jej aksamitnej, opalonej skórze wielkimi jak łzy kroplami a w każdej z nich zaklęte było słońce i światło na milion lat. Stąpała po mokrej trawie porytej wciąż jeszcze zimną, poranną rosą. W dłoniach trzymała białe kamienie wskazując wędrowcom drogę do domu. Usiadła obok tylko by ogrzać swe zimne od rosy stopy żarem jego ciała. Położyła swe dłonie na jego oczach na chwil kilka by zapomniał o złym czasie, który wcześniej dosięgał go, by zobaczył odtąd to światło. Jej światło. Wtuliła się w jego ciało jak w puzel w drugiego, który tylko do niej pasuje z pośród tysięcy i głaskał ją aby mogła zasnąć nieświadoma tego, co się co się stało... usnęła zmęczona. Zabrał jej wszystkie niedobre sny tej nocy, by nic nie zakłóciło jej czystego snu, a on mógł zostać sam ze swoim marzeniem.

Przyszła, a wraz z nią, tysiące zapachów lata, miliardy myśli i długie godziny, kiedy smagał go południowy, narowisty jak mustang wiatr niosący ze sobą słoneczne dni i dzikie, niespokojne noce. Tego dnia wybiegł na ogorzałe nieokiełznanymi wiatrami wzgórze i rozłożył ręce by czuć jak bryza wieje wprost w twarz niosąc zapachy odległych miejsc. Z każdą sekundą stawał się bardziej wolny i szczęśliwy jak dziki koń wypuszczony po tygodniach bez wolności. Potem spadły krople ciepłego deszczu i trwał w nim szczęśliwy, pokryty łzami nieba. Czysty jak niemowlę.

Widzę ją teraz jak znika za wielką niebieską górą, tonąc w polnych, kolorowych kwiatach a ja opowiadam wam bajkę o dziewczynie we włosach której śpi światło. Szepczę cicho dziwne słowa, których sens zrozumieć nie będzie wam łatwo.

--
Aleksander Sowa
---
www.wydawca.net

Artykuł pochodzi z serwisu www.Artelis.pl

Zobacz takze:
Syrena Sport, najpiękniejszy polski samochód
Gierki flash - 75 najlepszych
Litwa, kraj ciekawy zwiedzenia
Kryzys służby zdrowia - nierozwiązywalny?
Sms powiadomi cię o włamaniu - nowe kamery IP!